bo dom jest tam, gdzie mówisz Kompletę

lubię podróżować.
Zmienia się wtedy spojrzenie na świat.
Właśnie wróciłam z podróży. I tak sobie myślę i dochodzę do banałów, że nieważne gdzie się jest, ważne z kim. No bo przecież nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że chcę zwiedzić zabytkową kopalnię srebra w Tarnowskich Górach. A było świetnie. Albo że przyjemnością będzie pojechać na zakupy do hipermarketu. Nie znoszę robić zakupów, a te były bardzo przyjemne.
Nie wiem, czy to polska gościnność, czy jakiś przejaw chrześcijaństwa, sprawia że ludzie których poznaję, są bardzo otwarci na nowych ludzi, na przyjaciół członków swoich rodzin. To bywa aż niesamowite. Niesamowite też są dominikańskie msze, które mają dla mnie specyficzny nastrój. Zwłaszcza jeśli raz odprawia były duszpasterz, a raz ten, który przez dwa tygodnie dzielnie pełnił jego najgorsze obowiązki.

Podróże generują też spotkania z nieznajomymi w publicznych środkach transportu. W ciągu ostatnich dwóch dni trzy razy odmawiałam Liturgię Godzin jadąc. Dziś moi busowi współpasażerowie mieli niezły widok - przy oknie dorosły mężczyzna zaczytujący się w Faktach i mitach, obok niego młoda kobieta z brewiarzem w ręku. Kiedy u niego widać krzyczące nagłówki wyśmiewające Kościół, ja robię znak krzyża zaczynając Magnificat. A jeszcze wczoraj coś o tej gazecie wspominałam.


Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ustrzegł ich od złego. (J 17, 15)
Piękne jest życie wśród tak różnych ludzi, pomiędzy tym, co daje świat. Piękniejsze, że Bóg strzeże przed niebezpieczeństwami i zbawia ode złego.