III niedziela Wielkiego Postu (A)

Wyjścia
Mojżesz, kiedy wydobył wodę ze skały, mógł Izraelitom wydawać się kimś w rodzaju Beara Gryllsa. My, dzięki narracji biblijnej, wiemy że to nie był pomysł jego, ale Pana Boga. Nie trzeba wędrować po pustyni, żeby znaleźć się w miejscu życia, z którego nie za bardzo wiadomo jak się wydostać i nie wiadomo jak doczekać zmiany sytuacji. Okazuje się, że po pierwsze - zawsze jest jakieś (chce się powiedzieć: Bóg wie jakie) wyjście, a po drugie, że nawet ze skały może wodę wyprowadzić.

Psalm 95
Choć czasem dzieją się wokół cuda i cudeńka na miarę tych tryskających wodą skał, człowiek albo nie chce ich dostrzegać, albo nic mu się nie podoba. Kiedy mówi - czy to Bóg, czy to Kościół - łatwiej się zamknąć i słuchać tylko siebie. Problem w tym, że nie tędy droga.

List do Rzymian
Bardzo mi się podoba ten fragment pod względem językowym. O polskim, tysiąclatkowym przekładzie oczywiście mówię. Najpierw mocne teologicznie zdania wielokrotnie złożone, a potem jakby kawałki przepisane z brudnopisu. Bo dawanie mądrych odpowiedzi stawia setki kolejnych pytań, na które wciąż dopowiadamy. No, czasem odpowiedzieć można od razu, ale na trudniejsze to się tak szybko nie da.

Jana
Długi ten fragment, 37 wersów!
Żydzi nie lubili (delikatnie mówiąc) Samarytan, bo ci poddali się Babilończykom i zostali w Ziemi Obiecanej, a nie udali się do niewoli. Wchodzili w relacje z najeźdźcami i, choć uważali się za wyznawców judaizmu, Żydzi im tego odmawiali. W czasach Jezusa ta wzajemna niechęć ma jakieś 500 lat i nic nie wróży jej końca. Jezus jest ponad i w zasadzie zmusza do tego całe otoczenie. Prostuje spór mówiąc, że jest bezzasadny, bo i tak niedługo Świątynia będzie zburzona. Ważny jest Duch.
To nie jest odejście od kultu kościelnego, bo nasze kościoły raczej odpowiadają synagogom niż Świątyni. Poza tym - Duch to sakramenty, a tych można dostąpić tylko w zorganizowanym kulcie Kościoła. I Prawda. Czyli Jezus. Może zagasić 500-letnie spory jedną rozmową przy studni.