poetyka

Zasadniczo nie lubię poezji. Często twierdzę, że "skończyła się na Słowackim". Może dlatego, że (wydawałoby się wbrew humanistycznym studiom) myśleć wolę logicznie i bez zbytniego wydumania.
Są jednak przypadki, gdy usłyszany-przeczytany wiersz mnie poruszy. Czasem nawet z zaskoczenia dla mnie samej i autora. Nieboszczyka w dodatku.
Taki przypadek sprzed tygodnia czy dwóch:

"Miłość" Andrzej Bursa

Tylko rób tak żeby nie było dziecka
tylko rób tak żeby nie było dziecka
To nie istniejące niemowlę
jest oczkiem w głowie naszej miłości
kupujemy mu wyprawki w aptekach
i w sklepikach z tytoniem
tudzież pocztówkami z perspektywą na góry i jeziora
w ogóle dbamy o niego bardziej niż jakby istniało
ale mimo to
...aaa
płacze nam ciągle i histeryzuje
wtedy trzeba mu opowiedzieć historyjkę
o precyzyjnych szczypcach
których dotknięcie nic nie boli
i nie zostawia śladu
wtedy się uspokaja
nie na długo
niestety

Po Bursie - poecie wyklętym, igrającym z konwenansami i moralnością, tego się nie spodziewałam. Spojrzenia z "tej" strony. Wciąż aktualnego.
Racjonalnie. Po stronie dobra?